Africa’s Geostrategic Arena: Who Controls the Global Power of Critical Minerals?

As the energy transition becomes a symbol of systemic transformation, the resources that underpin this shift lie at the heart of an often-invisible competition. Africa hosts nearly 30% of the world’s critical minerals and carries the potential to translate this wealth into fair value through production, processing, logistics, and technological capabilities.

Yet a paradox remains: despite a growing trade volume, the continent has not yet emerged as a leader in investment terms. This duality makes Africa both a zone of immense opportunity and a fragile cornerstone.

 1. Africa’s Position in Critical Minerals

From renewable energy technologies to EV batteries, the demand for lithium, cobalt, copper, nickel, and rare earth elements is projected to grow four to five times by 2050. In this context, Africa is a crucial link in the global supply chain. It possesses two key advantages: an undiversified stock of resources and a strategic location. However, infrastructure, local processing capacity, and control over the value chain are still underdeveloped.

2. Geopolitical Rivalry and Supply Chain Sovereignty

 The core struggle is no longer just about “who owns the mines” but “who processes them” and “who controls the chain from assembly to logistics.” Compared to Western rivals, China holds the upper hand with a vertically integrated supply model. While this presents new opportunities for investment, technology, and infrastructure in Africa, it also risks confining local players to low-value segments of the chain.

3. Opportunities in Africa and the Sustainability Test

 African nations face two strategic paths: to generate quick income through raw material exports or to build an integrated mine-to-assembly value chain for long-term value creation. South Africa’s critical minerals strategy offers a potential model. However, environmental, social, and governance (ESG) criteria are becoming increasingly decisive in the pursuit of this goal. 

4. Strategic Positions in the Value Chain

Green energy investments are now defined not only by production capacity but by positioning within the value chain. Every stage—from extraction to processing to high-tech transformation—now carries geopolitical weight. The processing of lithium, cobalt, and rare earths is no longer merely economic; it is a source of political power.

In this context, geographical transit countries are gaining visibility in the global value chain of energy technologies. Those strengthening infrastructure links between Africa and Europe are no longer just transit hubs but emerging as high-value producers.

 Within this landscape, Türkiye stands as a potential strategic cornerstone of the Europe–Asia energy and technology corridor. With its technical capacity and geographic advantage in mineral processing, cable production, module assembly, and logistics, Türkiye could become a new-generation transfer hub. Seizing this opportunity would not only attract international investors but also position Türkiye as a central actor in the green transformation’s value chain.

5. Emerging Players and Expanding Partnerships

 Global powers are racing to turn Africa’s mineral wealth into not just commercial gains but geopolitical influence through strategic partnerships. Several developments are worth highlighting:

 Denmark – Angola: Ørsted initiated government-level talks in fall 2025 on critical infrastructure and green energy projects in Angola, reflecting Europe’s effort to establish a strategic green technology presence in Africa.

 China – Multilateral Agreements: As of October 2025, China signed comprehensive deals with Kenya, Zambia, and the DRC, deepening its vertically integrated mineral processing model. These agreements cover not only resource acquisition but also processing, export, and technology transfer.

 Germany – Namibia Green Hydrogen Project: Germany formed a strategic partnership with Namibia to produce and transport green hydrogen, reinforcing Europe’s shift from importer to sustainable production partner on the continent.

United States – Cobalt and ESG Investments: The U.S. is pursuing an ESG-based investment approach in the DRC’s cobalt reserves to provide an alternative to China, backed by financial incentives and technical support packages. 

These new partnerships signal a broader restructuring not just for Africa but for the entire global energy value chain.

Conclusion: Value Creation or Extractive Dependency?

 Africa’s resource wealth is both an opportunity and a test. If minerals are simply extracted and exported, while processing and technology remain offshore, the continent may grow richer but stay dependent. Global supply chain dominance now hinges not only on resource access but on value creation and control mechanisms.

 SAVYNOR Insight

Critical minerals are not only a technical pillar of the energy transition—they are its strategic axis. Africa-centered value chains will be among the most contested investment frontiers. In the emerging world order, the competition will no longer be defined by megawatts alone, but by who supplies the raw materials, components, and technology—and under what conditions.

---

Afrika’nın Jeostratejik Sahası: Kritik Minerallerin Küresel Gücünü Kim Yönetiyor?

Enerji geçişi dönüşümün simgesi hâline gelirken, bu dönüşümün temeli olan kaynaklar çoğu zaman görünmeyen bir rekabetin odağında. Afrika kıtası, dünya kritik minerallerinin yaklaşık %30’unu barındırırken; aynı zamanda bu zenginliğin adil değere dönüşme; yani üretim, işleme, lojistik ve teknoloji katma değeri elde etme fırsatı da taşıyor. 

Ancak bir çelişki var: Kıta yükselen ticaret hacmine rağmen yatırım açısından henüz lider konumda değil. Bu da Afrika’yı hem büyük bir potansiyel sahası hem de kırılgan bir köşe taşı yapıyor.

1. Kritik Minerallerde Afrika’nın Konumu

 Yenilenebilir enerji teknolojilerinden otomotiv bataryalarına kadar, lityum, kobalt, bakır, nikel, nadir toprak elementleri gibi minerallerin talebi 2050’ye kadar dört‑beş kat artacak. Afrika, bu bağlamda küresel tedarik zincirinin kilit halkası. İki büyük avantajı var: çeşitlendirilmemiş kaynak stoğu ve stratejik konumu. Ancak altyapı, yerel işleme kapasitesi ve değer zinciri kontrolü henüz istenen seviyede değil.

2. Jeopolitik Yarış ve Tedarik Zinciri Egemenliği

 Burada asıl mücadele yalnızca “kimin maden sahasına sahip olduğu” değil; “kimin işlediği”, “kimin montajdan lojistiğe kadar zinciri yönettiği”. Çin, Batılı rakiplerine kıyasla dikey entegre tedarik modelinde avantajlı. Bu durum Afrika’ya yatırım, teknoloji ve altyapı temelli yeni fırsatlar sunarken, aynı zamanda yerel aktörlerin düşük katma değer zincirlerinde sıkışma riskini de beraberinde getiriyor.

3. Afrika’ya Dönük Fırsatlar ve Sürdürülebilirlik Sınavı

Afrika ülkeleri bu noktada iki seçeneği değerlendiriyor: Doğrudan hammadde ihracatıyla hızlı gelir elde etmek ya da maden‑işleme‑montaj zincirini kendi bünyesinde kurarak uzun vadeli değer yaratmak. Güney Afrika’nın kritik mineraller stratejisi bu anlamda model olma potansiyeli taşıyor.   Ancak bu yolda çevresel, sosyal ve yönetişim (ESG) kriterleri de başarı için giderek daha belirleyici hâle geliyor. 

4. Değer Zincirinde Stratejik Konumlananlar

 Yeşil enerji yatırımları artık yalnızca üretim kapasitesiyle değil, değer zincirindeki konum üzerinden tanımlanıyor. Kritik minerallerin çıkarıldığı, işlendiği ve yüksek teknolojiye dönüştürüldüğü her aşama, bu yeni dönemde jeopolitik anlamda stratejik ağırlık kazanıyor. Özellikle lityum, kobalt ve nadir toprak elementlerinin işlenmesi; yalnızca ekonomik değil, aynı zamanda politik güç üretimi anlamına geliyor.

 Tam da bu bağlamda, coğrafi geçiş ülkeleri enerji teknolojilerinin küresel değer zincirinde daha fazla görünürlük kazanmaya başladı. Afrika ile Avrupa arasındaki altyapı bağlantılarını güçlendiren bu ülkeler, artık yalnızca geçiş noktası değil, yüksek katma değer üreten oyuncular olarak öne çıkıyor.

 Bu tablo içinde Türkiye, Avrupa–Asya enerji ve teknoloji koridorunun stratejik köşe taşlarından biriolabilir.

Afrika’dan çıkan minerallerin işlenmesi, kablo üretimi, modül montajı ve lojistik altyapı gibi alanlarda Türkiye’nin teknik kapasitesi ve konumu, onu yeni nesil bir aktarma merkezi haline getirebilir. Bu fırsatı değerlendirmek, sadece uluslararası yatırımcıları çekmek değil, aynı zamanda Türkiye’yi yeşil dönüşümün değer zincirinde merkezî bir noktaya konumlandırmak anlamına gelir.

5. Yeni Oyuncular ve Gelişen Ortaklıklar

 Küresel güçler, Afrika’nın maden zenginliğiyle yalnızca ticari değil, aynı zamanda stratejik ortaklıklar kurarak jeopolitik nüfuzlarını da artırma yarışında. Bu bağlamda kıtada art arda yeni projeler ve diplomatik girişimler gündeme geliyor:

Danimarka – Angola: Avrupa’nın enerji devlerinden Ørsted, 2025 sonbaharında Angola’da kritik altyapı ve yeşil enerji projeleri için hükümet nezdinde görüşmelere başladı. Bu gelişme, Avrupa’nın yalnızca enerji üretimini değil, aynı zamanda Afrika’da yeşil teknolojilerle stratejik bir varlık kurma çabasını yansıtıyor.

Çin – Çok Taraflı Anlaşmalar: Çin, Ekim 2025 itibarıyla Kenya, Zambiya ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti ile kapsamlı anlaşmalar imzalayarak Afrika’daki dikey entegre maden‑işleme modelini daha da derinleştirdi. Çin’in bu adımı, yalnızca kaynak alımını değil; işleme, ihracat ve teknoloji transferini kapsıyor.

Almanya – Namibya Yeşil Hidrojen Projesi: Berlin yönetimi, Namibya ile yeşil hidrojen üretimi ve taşımacılığı konusunda stratejik bir ortaklık kurdu. Bu girişim, Avrupa’nın yalnızca ithalatçı değil; Afrika’da sürdürülebilir üretim ortağı olma hedefini güçlendiriyor.

ABD – Kobalt ve ESG Yatırımları: ABD, Demokratik Kongo’daki kobalt rezervlerine yönelik yatırımlarda ESG (çevresel, sosyal ve yönetişim) kriterlerini temel alarak Çin’e alternatif olma stratejisi izliyor. Washington, bu kapsamda hem finansal teşvikler hem de teknik destek paketleri açıklamış durumda.

Bu yeni iş birlikleri, yalnızca Afrika kıtasının değil; küresel enerji değer zincirinin geleceğini de şekillendirecek derin bir yeniden yapılanmanın sinyallerini veriyor.

Sonuç: Değer Kazanımı mı, Sadece Çıkar mı?

 Afrika’nın kaynak zenginliği bir fırsat olduğu kadar test de. Eğer mineraller sadece çıkarılıp ihraç edilir, ama işleme ve teknoloji kısmı yurt dışında kalırsa bu durumda Afrika zenginleşirken bağımlılık devam eder. Küresel tedarik zinciri egemenliği, artık sadece kaynaklarla değil; değer yaratma ve kontrol mekanizmalarıyla şekilleniyor.

 

SAVYNOR Yorumu:

Kritik mineraller, enerji dönüşümünün yalnızca teknik değil stratejik eksenidir. Bu yüzden Afrika‑merkezli değer zincirleri, sıcak yatırım cephelerinden biri. Yeni dünya düzeninde rekabet sadece kimin ne kadar megawatt üretebildiğiyle değil; o megawatt için kimin hangi şartlarla hammadde, bileşen ve teknoloji sağladığıyla belirlenecek.

---

L’arène géostratégique de l’Afrique : Qui contrôle le pouvoir mondial des minéraux critiques ?

Alors que la transition énergétique devient le symbole d’une transformation systémique, les ressources qui en constituent la base se trouvent souvent au cœur d’une compétition invisible. Le continent africain abrite environ 30 % des minéraux critiques mondiaux et possède le potentiel de transformer cette richesse en une valeur équitable grâce à la production, à la transformation, à la logistique et à l’innovation technologique.

Mais une contradiction persiste : malgré un volume commercial croissant, l’Afrique n’est pas encore en tête des flux d’investissement. Elle demeure ainsi à la fois une zone d’opportunité immense et un maillon fragile.

1. La position de l’Afrique dans les minéraux critiques

De la technologie des énergies renouvelables aux batteries de véhicules électriques, la demande en lithium, cobalt, cuivre, nickel et terres rares devrait être multipliée par quatre ou cinq d’ici 2050. Dans ce contexte, l’Afrique constitue un maillon central de la chaîne d’approvisionnement mondiale. Elle bénéficie de deux avantages majeurs : un stock de ressources non diversifié et une position géographique stratégique. Cependant, les infrastructures, la capacité de transformation locale et le contrôle de la chaîne de valeur restent encore limités.

2. Rivalité géopolitique et souveraineté des chaînes d’approvisionnement

 L’enjeu principal ne réside plus seulement dans la propriété des mines, mais dans le contrôle des étapes suivantes : transformation, assemblage et logistique. Comparée à ses rivaux occidentaux, la Chine dispose d’un avantage dans son modèle intégré verticalement. Cette situation ouvre de nouvelles perspectives d’investissement, de technologie et d’infrastructure pour l’Afrique, tout en comportant le risque d’enfermer les acteurs locaux dans des segments à faible valeur ajoutée.

3. Opportunités en Afrique et l’épreuve de la durabilité

 Les pays africains doivent choisir entre deux voies : générer des revenus rapides par l’exportation de matières premières ou construire une chaîne de valeur complète du minerai à l’assemblage pour créer une valeur durable. La stratégie des minéraux critiques de l’Afrique du Sud peut servir de modèle en la matière. Mais les critères environnementaux, sociaux et de gouvernance (ESG) deviennent de plus en plus décisifs pour réussir dans cette voie.

4. Positionnement stratégique dans la chaîne de valeur

 Les investissements dans l’énergie verte sont aujourd’hui évalués non seulement par leur capacité de production, mais aussi par leur position dans la chaîne de valeur. Chaque étape, de l’extraction à la transformation, jusqu’à la haute technologie, prend une dimension géopolitique. La transformation du lithium, du cobalt et des terres rares n’est plus uniquement un enjeu économique, mais devient aussi une source de pouvoir politique.

Dans ce contexte, les pays de transit géographique gagnent en visibilité dans la chaîne de valeur globale des technologies énergétiques. En renforçant les liaisons entre l’Afrique et l’Europe, ces pays ne sont plus de simples zones de passage, mais des producteurs à forte valeur ajoutée.

 Dans ce paysage, la Turquie peut se positionner comme l’un des piliers stratégiques du corridor énergétique et technologique euro-asiatique. Grâce à sa capacité technique et à sa position géographique, la Turquie pourrait devenir un hub de nouvelle génération pour la transformation des minerais, la production de câbles, l’assemblage de modules et l’infrastructure logistique. Saisir cette opportunité signifierait non seulement attirer des investisseurs internationaux, mais aussi placer la Turquie au cœur de la chaîne de valeur de la transition énergétique.

 5. Nouveaux acteurs et partenariats émergents

 Les puissances mondiales cherchent à convertir la richesse minérale de l’Afrique en influence géopolitique par le biais de partenariats stratégiques. Plusieurs initiatives récentes méritent d’être soulignées :

 Danemark – Angola : Ørsted a entamé à l’automne 2025 des discussions gouvernementales en Angola concernant des projets d’infrastructure critique et d’énergie verte. Cette démarche reflète la volonté européenne d’établir une présence stratégique en Afrique dans le domaine des technologies vertes.

Chine – Accords multilatéraux : En octobre 2025, la Chine a signé des accords globaux avec le Kenya, la Zambie et la République démocratique du Congo, approfondissant son modèle intégré de transformation des minerais. Ces accords couvrent l’acquisition des ressources, la transformation, l’exportation et le transfert de technologie.

 Allemagne – Projet hydrogène vert en Namibie : L’Allemagne a établi un partenariat stratégique avec la Namibie pour la production et le transport d’hydrogène vert, affirmant ainsi la volonté de l’Europe de devenir un partenaire durable de production en Afrique.

 États-Unis – Investissements dans le cobalt et l’ESG : Les États-Unis cherchent à devenir une alternative à la Chine dans le domaine du cobalt en RDC, en fondant leurs investissements sur les critères ESG et en accompagnant ces initiatives de soutiens financiers et techniques.

 Ces nouveaux partenariats témoignent d’une reconfiguration profonde, non seulement pour l’Afrique, mais pour l’ensemble de la chaîne de valeur énergétique mondiale.

Conclusion : Création de valeur ou simple extraction ?

 La richesse en ressources de l’Afrique est à la fois une opportunité et une épreuve. Si les minéraux sont extraits et exportés sans que la transformation et la technologie ne soient développées localement, la dépendance persistera malgré l’enrichissement. La domination des chaînes d’approvisionnement mondiales repose désormais autant sur la capacité de créer et de contrôler la valeur que sur l’accès aux ressources.

Analyse SAVYNOR

Les minéraux critiques ne constituent pas seulement un pilier technique de la transition énergétique, ils en sont l’axe stratégique. Les chaînes de valeur centrées sur l’Afrique deviennent des champs d’investissement décisifs. Dans le nouvel ordre mondial, la concurrence ne se mesurera plus en mégawatts, mais en capacité à fournir les matières premières, les composants et la technologie – et selon quelles conditions.

---

아프리카의 지정학적 무대: 핵심 광물의 세계 권력은 누가 쥐고 있는가?

에너지 전환이 구조적 변화의 상징이 되어가는 가운데, 이 전환의 기반을 이루는 자원들은 종종 보이지 않는 경쟁의중심에 자리한다. 아프리카 대륙은 전 세계 핵심 광물의 약 30%를 보유하고 있으며, 이를 공정한 가치로 전환할 수있는 생산, 가공, 물류 및 기술 부가가치를 창출할 잠재력을 지니고 있다.

그러나 모순도 존재한다. 교역량이 증가하고 있음에도 불구하고, 아프리카는 여전히 투자 측면에서 선두 주자가 아니다. 이로 인해 아프리카는 거대한 잠재력의 땅이자 동시에 취약한 교차점으로 남아 있다.

1. 핵심 광물에서 아프리카의 위치

 재생에너지 기술부터 전기차 배터리에 이르기까지 리튬, 코발트, 구리, 니켈, 희토류와 같은 광물에 대한 수요는2050년까지 4~5배 증가할 것으로 전망된다. 이와 관련해 아프리카는 글로벌 공급망의 핵심 고리로 떠오르고 있다. 다양화되지 않은 광물 자원과 전략적인 지정학적 위치라는 두 가지 장점을 갖고 있지만, 인프라, 현지 가공 역량, 가치사슬 통제력은 아직 부족한 수준이다.

 2. 지정학적 경쟁과 공급망 주도권

 진정한 경쟁은 이제 단순히 “누가 광산을 소유하는가”가 아니라 “누가 가공하는가”, “누가 조립부터 물류까지 전체 사슬을 지배하는가”에 있다. 중국은 서구 경쟁국들에 비해 수직 통합형 공급 체계에서 유리한 위치를 점하고 있다. 이 모델은 아프리카에 새로운 투자, 기술, 인프라 기회를 제공하지만 동시에 현지 기업들이 낮은 부가가치 사슬에 고착될위험도 수반한다.

 3. 아프리카의 기회와 지속 가능성 시험대

 아프리카 국가들은 현재 두 가지 경로 중 하나를 고려하고 있다. 원자재를 직접 수출하여 단기 수익을 창출하거나, 광물-가공-조립으로 이어지는 가치사슬을 자체적으로 구축하여 장기적 가치를 창출하는 것이다. 남아프리카공화국의핵심 광물 전략은 이 모델의 사례가 될 수 있다. 그러나 이 경로에서는 환경, 사회, 지배구조(ESG) 기준이 점점 더 중요한 성공 요인이 되고 있다.

4. 가치사슬에서 전략적으로 자리 잡는 국가들

녹색 에너지 투자는 이제 단순한 생산량이 아닌, 가치사슬 내에서의 위치를 기준으로 정의된다. 광물의 채굴, 가공, 첨단 기술로의 전환까지 모든 단계는 지정학적 의미를 띠고 있다. 특히 리튬, 코발트, 희토류의 가공은 단순한 경제적 행위가 아니라 정치적 영향력을 생성하는 수단이 되고 있다.

 이와 같은 맥락에서 지리적으로 전환 지대에 위치한 국가들은 글로벌 에너지 기술 가치사슬 내에서 더욱 주목받기 시작했다. 아프리카와 유럽을 잇는 인프라를 강화하는 이들 국가는 단순한 경유지가 아니라 고부가가치 창출 주체로 부상하고 있다.

이 지형 속에서 튀르키예는 유럽–아시아 에너지 및 기술 회랑의 전략적 교두보가 될 수 있다. 아프리카에서 채굴된 광물의 가공, 케이블 생산, 모듈 조립, 물류 인프라 등에서 튀르키예의 기술적 역량과 지정학적 위치는 이를 차세대 허브로 만들 수 있다. 이 기회를 포착하는 것은 단지 해외 투자자를 끌어들이는 것을 넘어, 튀르키예를 녹색 전환의 가치사슬 중심에 위치시키는 의미를 가진다.

5. 신흥 주체들과 확대되는 협력

글로벌 강대국들은 아프리카의 광물 자원을 상업적 이익뿐 아니라 지정학적 영향력의 수단으로 활용하기 위해 전략적파트너십을 확대하고 있다. 다음은 최근 주목할 만한 협력 사례들이다:

 덴마크 – 앙골라: 유럽의 에너지 대기업 Ørsted는 2025년 가을 앙골라 정부와 핵심 인프라 및 녹색 에너지 프로젝트에 관한 협의를 시작했다. 이는 유럽이 단순한 에너지 수입국이 아닌, 아프리카 내 녹색 기술 거점을 구축하려는의지를 보여준다.

중국 – 다자간 협정: 중국은 2025년 10월 기준 케냐, 잠비아, 콩고민주공화국과 포괄적인 협정을 체결하여 아프리카 내 수직 통합형 광물 가공 모델을 강화했다. 이 협정들은 자원 확보뿐 아니라 가공, 수출, 기술 이전을 모두 포함한다.

독일 – 나미비아 녹색 수소 프로젝트: 독일은 나미비아와의 협력을 통해 녹색 수소 생산 및 운송을 위한 전략적 파트너십을 수립했다. 이는 유럽이 아프리카에서 지속 가능한 생산 파트너로 자리매김하려는 의도를 반영한다.

미국 – 코발트 및 ESG 투자: 미국은 콩고민주공화국의 코발트 매장지에 대해 ESG 기준을 기반으로 한 투자 전략을 추진하고 있으며, 이를 통해 중국에 대한 대안을 마련하고 있다. 이와 관련해 금융 인센티브 및 기술적 지원 패키지도 공개되었다.

 이러한 새로운 협력들은 아프리카 대륙만이 아니라 글로벌 에너지 가치사슬 전반의 구조적 재편을 예고하고 있다.

결론: 가치 창출인가, 착취적 의존인가?

 아프리카의 자원 부는 기회이자 시험이다. 만약 광물이 단순히 채굴되어 수출되고, 가공과 기술 개발이 해외에서 이루어진다면, 아프리카는 부유해질 수는 있어도 의존 상태는 지속된다. 글로벌 공급망의 지배력은 이제 단순한 자원 확보가 아니라, 가치를 창출하고 통제하는 메커니즘에 의해 형성된다.

 SAVYNOR 논평

핵심 광물은 에너지 전환의 기술적 기반일 뿐만 아니라 전략적 축이기도 하다. 아프리카 중심의 가치사슬은 향후 가장치열한 투자 전장이 될 것이다. 새로운 세계 질서에서는 누가 얼마나 많은 메가와트를 생산하는지가 아니라, 그 메가와트를 위해 누가 어떤 조건으로 원자재, 부품, 기술을 제공하는지가 경쟁의 기준이 될 것이다.

---

Геостратегическая арена Африки: Кто управляет глобальной силой критически важных минералов?

Энергетический переход стал символом структурных преобразований, а ресурсы, лежащие в его основе, часто оказываются в центре невидимого соперничества. Африканский континент обладает около 30 % мировых запасов критически важных минералов и одновременно имеет потенциал превратить это богатство в справедливую экономическую ценность — за счёт добычи, переработки, логистики и технологий.

Однако сохраняется противоречие: несмотря на растущий объём торговли, Африка пока не является лидером с точки зрения инвестиций. Это делает континент как зоной больших возможностей, так и уязвимым стратегическим звеном.

1. Позиция Африки в области критических минералов

 Спрос на литий, кобальт, медь, никель и редкоземельные элементы, необходимые для возобновляемых источников энергии и аккумуляторов, вырастет в 4–5 раз к 2050 году. В этом контексте Африка становится ключевым звеном в глобальной цепочке поставок. У неё два главных преимущества: неисчерпанные запасы и стратегическое географическое положение. Однако инфраструктура, локальные мощности по переработке и контроль над цепочкой добавленной стоимости пока находятся на недостаточном уровне.

 2. Геополитическая конкуренция и суверенитет цепочек поставок

 Главная борьба сегодня — это уже не «кто владеет рудниками», а «кто перерабатывает» и «кто контролирует цепочку от сборки до логистики». В этом отношении Китай опережает западных конкурентов, полагаясь на вертикально интегрированную модель поставок. Это открывает Африке новые возможности в инвестициях, технологиях и инфраструктуре, но также создаёт риск того, что местные акторы окажутся зажатыми в сегментах с низкой добавленной стоимостью.

3. Возможности для Африки и экзамен на устойчивость

 Африканские страны рассматривают два стратегических варианта: либо быстрое получение прибыли за счёт экспорта сырья, либо создание полноценной цепочки — от добычи до сборки — на своей территории для устойчивого роста. Стратегия Южной Африки в области критических минералов может стать моделью для других. Но в этом процессе всё большее значение приобретают экологические, социальные и управленческие критерии (ESG).

4. Стратегическое позиционирование в цепочке добавленной стоимости

Инвестиции в зелёную энергетику оцениваются не только по производственным мощностям, но и по месту в цепочке добавленной стоимости. Каждый этап — от добычи до высокотехнологичной переработки — приобретает геополитическое значение. Особенно переработка лития, кобальта и редкоземельных элементов становится не просто экономическим, но и политическим рычагом влияния.

 В этом контексте страны, расположенные на маршрутах транзита, начинают играть всё более заметную роль в глобальной цепочке поставок энергетических технологий. Страны, укрепляющие инфраструктурные связи между Африкой и Европой, перестают быть просто транзитными пунктами и становятся производителями высокой добавленной стоимости.

 В этой конфигурации Турция может стать одним из ключевых стратегических узлов энергетического и технологического коридора между Европой и Азией. Её технический потенциал и географическое положение в области переработки минералов, производства кабелей, сборки модулей и логистики позволяют ей претендовать на роль центра нового поколения. Реализация этого потенциала означает не только привлечение инвесторов, но и превращение Турции в центральный элемент в цепочке добавленной стоимости зелёного перехода.

 5. Новые игроки и развивающиеся партнёрства

 Мировые державы стремятся использовать богатство Африки полезными ископаемыми не только в экономических, но и в геополитических целях, создавая стратегические партнёрства. Вот некоторые ключевые события:

Дания – Ангола: Крупнейшая энергетическая компания Ørsted начала осенью 2025 года переговоры с правительством Анголы о проектах в области критической инфраструктуры и зелёной энергетики. Это отражает стремление Европы не просто производить энергию, но и закрепиться в Африке как технологический партнёр.

 Китай – многосторонние соглашения: В октябре 2025 года Китай подписал масштабные соглашения с Кенией, Замбией и Демократической Республикой Конго, укрепив модель вертикально интегрированной переработки. Эти соглашения включают не только поставки, но и переработку, экспорт и передачу технологий.

 Германия – проект зелёного водорода в Намибии: Германия заключила стратегическое соглашение с Намибией о производстве и транспортировке зелёного водорода, стремясь стать не только импортером, но и устойчивым партнёром в производстве на африканской территории.

 США – инвестиции в кобальт и ESG: США реализуют стратегию альтернативы

Китаю, инвестируя в кобальтовые месторождения в ДРК с опорой на критерии ESG. Для этого уже запущены финансовые и технические программы поддержки.

 Эти новые союзы сигнализируют о глубокой перестройке не только для Африки, но и для всей глобальной энергетической цепочки добавленной стоимости.

Заключение: Создание ценности или усиление зависимости?

Богатство Африки природными ресурсами — это одновременно шанс и испытание. Если минералы будут лишь добываться и экспортироваться, в то время как переработка и технологии останутся за рубежом, континент может обогатиться, но зависимость сохранится. Власть в цепочке поставок определяется сегодня не столько ресурсами, сколько механизмами создания и контроля стоимости.

 Комментарий SAVYNOR

Критически важные минералы — это не только технический фундамент энергетического перехода, но и его стратегическая ось. Цепочки добавленной стоимости, ориентированные на Африку, станут ареной интенсивной инвестиционной конкуренции. В новом мировом порядке борьба будет определяться не только объёмами мегаватт, но и тем, кто и на каких условиях поставляет сырьё, компоненты и технологии.