Vulnerable Yet Renewable: Is Europe’s Wind Power Entrusted to China?

As Europe’s offshore wind energy ambitions expand, its supply chain is increasingly dependent on China. In such a context, how sovereign is the energy transition?

Clean Energy, Clean Supply?

 The European Commission’s goal to quadruple offshore wind capacity by 2030 reflects the continent’s determination for green transformation. Yet the supply chain infrastructure supporti

ng this target presents serious geopolitical risks. From turbine towers to rare earth elements, and from cables to subsea components, Chinese producers dominate many critical segments—posing a threat to Europe’s energy sovereignty. In this regard, renewable energy is not only an environmental issue but a strategic one.

Europe’s Targets and Realities in Offshore Wind

 Offshore wind energy is positioned as one of the EU’s key pillars in its plan to reach carbon neutrality by 2050. The target of reaching at least 300 GW by 2030 remains far from current installed capacity. Although investments are increasing, bottlenecks and structural dependencies in the supply chain threaten the sustainability of this growth. While Europe accelerates clean energy investments, it risks overlooking the hidden dependencies behind that cleanliness.

China’s Rising Power: The Unseen Actor of the Supply Chain

 Chinese companies are increasingly dominant in the production of offshore components. They provide over 60% of global supply in turbine blades, towers, and generators. Additionally, over 80% of rare earth elements such as neodymium, praseodymium, and dysprosium used in turbines originate from China.

 European manufacturers like Siemens Gamesa and Vestas face pressure from rising costs and supply shortages. Chinese producers, meanwhile, benefit not only from lower prices but also from state-backed financing, vertically integrated production, and growing R&D capacity—further solidifying their position.

Geopolitical Risk: Dependent Technology for Independent Energy

 Europe’s green transition strategy aims for energy diversification, yet it creates new dependencies in technology and supply. While reducing reliance on Russian fossil fuels, a new form of “green technology” dependency on China emerges.

The EU faces a critical dilemma: should it intensify competition with Chinese companies or integrate them into its system to mitigate risks? Potential sanctions, export restrictions, or supply shocks could derail Europe’s climate targets.

Supply Chain Strategies: Europe’s Search for Alternatives

To mitigate this fragile structure, the EU is accelerating “Made in Europe” initiatives and instruments like the Carbon Border Adjustment Mechanism (CBAM). However, high production costs and long-term transformation needs limit the short-term impact of these strategies.

In this context, certain countries around the EU are gaining attention. In terms of cable production, maritime infrastructure, and assembly capacity, they could serve as technical and logistical support centers for Europe’s offshore wind projects. Especially amid rising tensions between Europe and China over manufacturing, third-party production and assembly hubs may play a growing geostrategic role.

Positioned by Technology: Alternative Powers from Logistics to Assembly

 Some countries, thanks to their geopolitical location and technical capabilities, could offer a strategic answer to Europe’s need for intermediary production and assembly centers. Regions advancing in maritime engineering, shipbuilding, high-voltage cable manufacturing, and heavy assembly are drawing European companies’ attention as potential alternatives to China.

 In this regard, Türkiye may be seen as a key player due to its engineering capacity and regional access. Shipyards in the Marmara and Aegean basins, growing expertise in energy infrastructure production, and proximity to European markets position Türkiye as a complementary partner in logistics and assembly. Its alignment with EU technical standards also enables it to act as a strategic production bridge within the “Made in Europe” approach.

 These emerging centers are not only producers. They can also take part in maintenance, integration, and installation processes—helping Europe reduce its external supply dependence. For these countries, this is not just an economic opportunity, but a chance to gain influence in the evolving axis of energy diplomacy.

Conclusion: Renewable, But Sovereign?

 Offshore wind energy stands as a strategic pillar of Europe’s green transition. Yet the backbone of this transformation remains externally dependent. Increasing energy diversity and phasing out fossil fuels are crucial. But if the supply of technology, equipment, and raw materials depends on a single external source, then the issue is not the type of energy—it’s the nature of the dependence.

 Thus, the renewable energy debate must be reframed not only as an environmental matter but as one of sovereignty, technology, and security.

 SAVYNOR Commentary

 This fragility within global wind energy transformation redefines the limits of energy diplomacy. Europe’s supply chain dilemma transcends traditional trade-policy dynamics. It brings to the forefront themes such as production sovereignty, strategic partnerships, and geopolitical equilibrium.

 In this landscape, producing countries must position themselves not only in energy, but in technology, logistics, and assembly. In the new era, competitiveness will not be defined solely by megawatts, but by who provides the power, how it is acquired, and at what cost.

---

Yenilenebilir Ama Kırılgan: Avrupa’nın Rüzgâr Gücü Çin’e mi Emanet?

Avrupa’nın offshore rüzgâr enerjisi hedefleri büyürken, tedarik zinciri Çin’e bağımlı hale geliyor. Peki enerji geçişi bu şartlarda ne kadar “egemen”?

Temiz Enerji, Temiz Tedarik mi?

 Avrupa Komisyonu’nun 2030 yılına kadar offshore rüzgâr kapasitesini dört katına çıkarma hedefi, kıtanın yeşil dönüşüm kararlılığını yansıtsa da; bu hedefin altyapısını oluşturan tedarik zinciri, bugün ciddi bir jeopolitik risk barındırıyor. Rüzgâr türbini kulelerinden nadir toprak elementlerine, kablolardan deniz altı bileşenlerine kadar pek çok kritik unsurda Çinli üreticilerin baskın rolü, Avrupa’nın enerji egemenliği perspektifini tehdit ediyor. Bu bağlamda yenilenebilir enerji, sadece çevresel değil; stratejik bir mesele haline gelmiş durumda.

Offshore Rüzgârda Avrupa’nın Hedefleri ve Gerçekler

Avrupa Birliği, 2050 yılına kadar karbon nötr bir ekonomi yaratma hedefinin temel taşlarından biri olarak offshore rüzgâr enerjisini konumlandırıyor. 2030 yılı itibariyle en az 300 GW kapasiteye ulaşılması hedeflenirken, mevcut kurulu güç henüz bu hedefin çok gerisinde seyrediyor. Yatırımlar artış gösterse de, tedarik zincirindeki dar boğazlar ve yapısal bağımlılıklar, bu büyüme hızının sürdürülebilirliğini zora sokuyor. Avrupa, “temiz enerji” yatırımlarında hız kazanırken, bu temizliğin ardındaki bağımlılıkları görmezden gelme riskini taşıyor.

Çin’in Yükselen Gücü: Tedarik Zincirinin Görünmeyen Aktörü

Offshore ekipmanlarının üretiminde Çinli firmaların hâkimiyeti giderek belirginleşiyor. Türbin kanatları, kuleler ve jeneratör bileşenlerinde Çin, küresel tedarikin %60’tan fazlasını sağlıyor. Bununla birlikte, türbinlerde kullanılan neodimyum, praseodim, dysprosium gibi nadir toprak elementlerinin %80’inden fazlası da Çin menşeli.

 Siemens Gamesa ve Vestas gibi Avrupalı üreticiler maliyet baskıları ve arz kıtlığı nedeniyle zorlanırken; Çinli üreticilerin rekabet avantajı yalnızca fiyatla sınırlı değil. Devlet destekli finansman, dikey entegre üretim zinciri ve artan Ar-Ge kapasitesi, Çin’in sektördeki konumunu daha da güçlendiriyor.

 Jeopolitik Risk: Bağımsız Enerji İçin Çin’e Bağımlı Teknoloji

 Avrupa’nın yeşil geçiş stratejisi, enerji kaynaklarında çeşitlilik sağlarken teknoloji ve tedarik alanında yeni bir bağımlılık doğuruyor. Rusya’ya fosil yakıt bağımlılığına son verilmesi hedeflenirken; bu kez Çin’e yönelik bir “yeşil teknoloji” bağımlılığı oluşuyor.

Avrupa Birliği’nin önünde iki temel ikilem bulunuyor: Çinli firmalarla rekabeti artırmak mı, yoksa bu firmaları sisteme entegre ederek riskleri yumuşatmak mı? Olası yaptırım senaryoları, ihracat kısıtlamaları veya tedarik krizleri, Avrupa’nın iklim hedeflerini de sekteye uğratabilir.

Tedarik Zinciri Stratejileri: Avrupa’nın Alternatif Arayışları

 AB, bu kırılgan yapıyı dengelemek adına “Made in Europe” projelerine hız verirken; sınırda karbon düzenlemesi (CBAM) gibi araçlarla dışa bağımlılığı azaltmayı hedefliyor. Ancak bu stratejiler, yüksek üretim maliyetleri ve uzun vadeli dönüşüm gerekliliği nedeniyle kısa vadede sınırlı etki yaratıyor.

Bu noktada, AB çevresindeki ülkelerden bazıları daha fazla öne çıkmaya başlıyor. Kablo üretimi, denizcilik altyapısı ve montaj kapasitesi açısından belirli ülkeler, Avrupa’nın offshore rüzgâr projelerinde teknik ve lojistik destek merkezi olma potansiyeline sahip. Özellikle Avrupa ile Çin arasındaki üretim geriliminin arttığı bu dönemde, üçüncü taraf üretim ve montaj merkezleri jeostratejik bir rol üstlenebilir.

Teknolojiyle Konumlananlar: Lojistikten Montaja Alternatif Güçler

 Kimi ülkeler, jeopolitik konumları ve teknik altyapıları sayesinde Avrupa’nın “ara üretim ve montaj merkezi” ihtiyacına stratejik bir yanıt olabilir. Denizcilik mühendisliği, gemi inşası, yüksek voltaj kablo üretimi ve ağır montaj tecrübesi gibi alanlarda hızla gelişen bazı bölgeler, Avrupalı şirketlerin Çin alternatifi olarak dikkatini çekiyor.

 Bu çerçevede Türkiye, hem mühendislik kapasitesi hem de bölgesel erişimiyle öne çıkan aktörlerden biri olarak değerlendirilebilir. Marmara ve Ege havzalarındaki tersaneler, enerji altyapısı üretiminde artan uzmanlık ve Avrupa pazarına yakınlık, Türkiye’yi lojistik ve montaj zincirinde tamamlayıcı bir ortak haline getirebilir. Ayrıca AB ile teknik standart uyumu, onu “Made in Europe” yaklaşımı içinde stratejik bir üretim köprüsüne dönüştürmektedir.

 Bu merkezler, sadece üretici değil; aynı zamanda bakım, montaj ve entegrasyon süreçlerinde de rol alarak Avrupa’nın dış kaynak bağımlılığını azaltabilir. Bu konumlanan bölgeler için bu, yalnızca ekonomik değil; enerji diplomasisinin yeni ekseninde söz sahibi olma fırsatıdır.

Sonuç: Yenilenebilir Ama Egemen mi?

 Avrupa’nın yeşil dönüşüm yolculuğunda offshore rüzgâr enerjisi stratejik bir mihenk taşı olarak öne çıksa da, bu dönüşümün altyapısı hâlâ dışa bağımlı. Enerji arzında çeşitliliği artırmak, fosil yakıtları terk etmek elbette önemli. Ancak eğer teknoloji, ekipman ve ham madde tedarikinde yeni bir tek merkeze bağımlılık doğuyorsa; bu durumda yalnızca enerji türü değil, bağımlılık biçimi değişmiş olacaktır.

 Bu nedenle yenilenebilir enerji meselesi yalnızca çevresel değil; aynı zamanda egemenlik, teknoloji ve güvenlik sorunu olarak ele alınmalıdır.

SAVYNOR Yorumu

 Rüzgâr enerjisinin küresel dönüşümündeki bu kırılganlık, enerji diplomasisinin sınırlarını yeniden tanımlıyor. Avrupa’nın karşı karşıya olduğu tedarik ikilemi, klasik ticaret-politika ilişkilerinin ötesinde; üretim zinciri egemenliği, stratejik ortaklıklar ve jeopolitik denge gibi çok katmanlı başlıkları gündeme taşıyor.

 Bu bağlamda üretici ülkelerin sadece enerji değil; teknoloji, montaj ve lojistik alanlarında da kendilerini konumlandırmaları hayati önem taşıyor. Yeni dönemin rekabeti, sadece megawatt gücüyle değil; o gücü kimden, nasıl ve ne karşılığında aldığınızla belirlenecek.

---

Renouvelable mais fragile: La puissance éolienne de l’Europe est-elle entre les mains de la Chine ?

Alors que les ambitions européennes en matière d’énergie éolienne offshore se renforcent, la chaîne d’approvisionnement devient de plus en plus dépendante de la Chine. Dans ces conditions, la transition énergétique peut-elle rester souveraine ?

 Énergie propre, approvisionnement propre ?

 L’objectif de la Commission européenne de quadrupler la capacité éolienne offshore d’ici 2030 reflète la volonté de transition verte du continent. Cependant, l’infrastructure sur laquelle repose cette ambition présente aujourd’hui un risque géopolitique majeur. Des mâts d’éoliennes aux éléments de terres rares, en passant par les câbles et les composants sous-marins, de nombreux éléments critiques sont dominés par les producteurs chinois, compromettant ainsi la perspective d’autonomie énergétique européenne. Dès lors, l’énergie renouvelable devient un enjeu aussi stratégique qu’environnemental. 

Ambitions et réalités de l’éolien offshore européen

 L’Union européenne considère l’éolien offshore comme une pierre angulaire de son objectif de neutralité carbone d’ici 2050. L’objectif de 300 GW d’ici 2030 reste néanmoins lointain au regard des capacités installées actuelles. Malgré des investissements croissants, les goulets d’étranglement de la chaîne logistique et les dépendances structurelles fragilisent la viabilité de cette croissance. L’Europe risque de négliger les dépendances qui se cachent derrière ses investissements “propres”.

La montée silencieuse de la Chine : l’acteur invisible de la chaîne logistique

 Les entreprises chinoises dominent de plus en plus la production des équipements offshore. Elles fournissent plus de 60 % des composants clés tels que les pales, mâts et générateurs. Plus encore, plus de 80 % des terres rares utilisées dans les turbines (néodyme, praséodyme, dysprosium) proviennent de Chine.

 Alors que des acteurs européens comme Siemens Gamesa ou Vestas font face à une pression sur les coûts et à une rareté de l’offre, la compétitivité des fabricants chinois ne repose pas uniquement sur le prix. Le financement étatique, l’intégration verticale et les capacités croissantes en R&D renforcent leur position sur le marché mondial.

Le paradoxe géopolitique : une technologie verte mais une dépendance rouge

 La stratégie européenne de transition énergétique, tout en diversifiant les sources, crée une nouvelle dépendance dans les domaines technologique et logistique. En sortant de la dépendance aux énergies fossiles russes, l’Europe s’expose à une nouvelle vulnérabilité technologique vis-à-vis de la Chine.

 L’Union européenne est confrontée à un dilemme stratégique : intensifier la concurrence avec les entreprises chinoises ou les intégrer pour réduire les risques ? Dans les deux cas, des sanctions potentielles ou des restrictions à l’exportation pourraient compromettre les objectifs climatiques de l’Europe.

 Repenser la chaîne d’approvisionnement : les alternatives européennes

L’UE accélère ses projets “Made in Europe” et cherche à réduire sa dépendance via des outils comme le mécanisme d’ajustement carbone aux frontières (CBAM). Toutefois, ces mesures ont un impact limité à court terme en raison des coûts élevés et des délais de transformation nécessaires.

 Dans ce contexte, certains pays périphériques à l’UE gagnent en visibilité. Dotés d’infrastructures maritimes, de capacités de production de câbles et de compétences en assemblage, ces États peuvent devenir des partenaires logistiques essentiels pour les projets offshore européens. Alors que les tensions entre l’Europe et la Chine augmentent, ces hubs intermédiaires acquièrent un rôle géostratégique majeur.

Des forces alternatives portées par la technologie et la géographie

 Certains pays, de par leur position géographique et leur expertise technique, sont en mesure de répondre aux besoins d’assemblage et de production intermédiaire de l’Europe. L’ingénierie maritime, la construction navale, la fabrication de câbles haute tension et l’expérience en montage lourd se développent dans plusieurs régions que les entreprises européennes commencent à considérer comme des alternatives crédibles à la Chine.

Dans ce cadre, la Turquie peut être perçue comme un acteur clé. Grâce à sa capacité d’ingénierie, à sa proximité avec les marchés européens et à l’expertise croissante de ses chantiers navals dans les bassins de Marmara et de la mer Égée, elle peut jouer un rôle complémentaire dans la chaîne logistique. De plus, sa conformité aux normes techniques de l’UE en fait un pont stratégique dans la logique “Made in Europe”.

 Ces pays ne se limitent pas à la production : ils peuvent aussi intervenir dans les phases de maintenance, d’intégration et de montage, réduisant ainsi la dépendance extérieure de l’Europe. Ce positionnement n’est pas seulement économique ; c’est une opportunité de s’affirmer dans la nouvelle diplomatie énergétique.

Conclusion: Renouvelable, mais souverain?

 L’énergie éolienne offshore, bien qu’essentielle à la transition verte de l’Europe, reste soutenue par une chaîne logistique extérieure. Diversifier les sources d’énergie et réduire les hydrocarbures est une étape cruciale. Mais si l’on crée une nouvelle dépendance à un seul fournisseur pour la technologie et les matériaux, le problème ne change pas de nature – seulement de forme.

 Il est donc impératif d’envisager l’énergie renouvelable non seulement sous l’angle écologique, mais aussi en tant qu’enjeu de souveraineté, de sécurité et de technologie. 

Analyse SAVYNOR

 Cette vulnérabilité dans la transition énergétique redéfinit les frontières de la diplomatie énergétique. Le dilemme logistique auquel fait face l’Europe dépasse les relations commerciales classiques : il concerne la souveraineté industrielle, les partenariats stratégiques et l’équilibre géopolitique.

 Dans ce contexte, les pays producteurs doivent se positionner non seulement en tant que fournisseurs d’énergie, mais également en tant qu’acteurs technologiques, logistiques et industriels. La nouvelle compétition mondiale se jouera autant sur les capacités d’approvisionnement que sur la maîtrise de leurs conditions.

---

재생 가능하지만 취약한가? 유럽의 풍력 에너지가 중국에 의존하고 있는가

유럽의 해상 풍력 에너지 목표는 점점 더 확대되고 있지만, 공급망은 점차 중국에 의존하고 있다. 이러한 조건에서 에너지 전환은 얼마나 ‘주권적’일 수 있는가?

 청정 에너지, 과연 청정한 공급망인가?

 유럽연합은 2030년까지 해상 풍력 에너지 용량을 네 배로 늘리는 것을 목표로 하고 있다. 이는 유럽의 녹색 전환에 대한 강한 의지를 보여주지만, 이러한 인프라를 뒷받침하는 공급망은 오늘날 중대한 지정학적 위험을 내포하고 있다. 풍력 터빈 타워, 희토류 원소, 케이블 및 해저 구성 요소와 같은 핵심 부품에서 중국 제조업체들이 압도적인 지위를 차지하고 있어 유럽의 에너지 주권에 위협을 가하고 있다. 이로 인해 재생 가능 에너지는 단지 환경적 이슈가 아니라 전략적사안이 되고 있다.

해상 풍력: 유럽의 목표와 현실

 유럽은 2050년까지 탄소 중립 경제를 달성하는 데 있어 해상 풍력을 핵심 축으로 설정하고 있다. 2030년까지 300GW의 용량을 달성하겠다는 목표에도 불구하고 현재의 설치 용량은 이에 훨씬 못 미친다. 투자 규모는 증가하고 있지만, 공급망 병목현상과 구조적 의존성은 이 성장을 지속 가능하게 만드는 데 장애 요인으로 작용하고 있다. 유럽은 청정 에너지의 속도를 높이고 있지만, 그 배후의 의존 구조를 간과할 위험이 있다.

 중국의 부상: 보이지 않는 공급망의 지배자

 해상 풍력 장비 생산에서 중국 기업들의 존재감은 점점 커지고 있다. 터빈 블레이드, 타워 및 발전기 구성 요소의 60% 이상을 중국이 공급하고 있으며, 네오디뮴, 프라세오디뮴, 디스프로슘과 같은 희토류 원소의 80% 이상이 중국산이다. Siemens Gamesa와 Vestas와 같은 유럽 제조업체들은 비용 압박과 공급 부족에 직면하고 있는 반면, 중국 기업들은 단지 가격 경쟁력만 있는 것이 아니다. 국가 지원 금융, 수직적 통합 공급망, 증가하는 연구개발 능력 등으로 중국의 입지는 더욱 강화되고 있다.

 지정학적 리스크: 에너지 독립을 위한 기술 의존

유럽의 녹색 전환 전략은 에너지 자원의 다양화를 가능케 했지만, 동시에 새로운 형태의 기술 및 공급 의존을 초래하고있다. 과거 러시아의 화석연료에 대한 의존을 벗어나려는 노력이 이젠 중국에 대한 ‘녹색 기술’ 의존으로 대체되고 있다.

 유럽연합은 다음 두 가지 선택지 사이에 직면해 있다: 중국 기업들과의 경쟁을 강화하거나, 이들을 시스템 내에 통합하여 리스크를 완화하는 방식. 향후 제재, 수출 제한 또는 공급 위기와 같은 시나리오들은 유럽의 기후 목표에 중대한 영향을 줄 수 있다.

공급망 전략: 유럽의 대안 모색

 EU는 ‘Made in Europe’ 프로젝트를 가속화하며, 탄소국경조정제도(CBAM)와 같은 도구들을 통해 외부 의존을 줄이려 하고 있다. 그러나 높은 생산 비용과 장기적인 구조 전환이 필요하다는 점에서 단기적인 효과는 제한적이다.

이러한 상황에서 EU 인접 국가들 중 일부는 더 주목받기 시작하고 있다. 케이블 생산, 해양 인프라, 조립 역량 면에서특정 국가들은 유럽의 해상 풍력 프로젝트에서 기술 및 물류 중심지로 부상할 수 있는 잠재력을 보유하고 있다. 특히 유럽과 중국 사이의 생산 긴장이 고조되는 이 시점에서, 제3국의 생산 및 조립 기지는 지정학적 전략 자산이 될 수 있다.

기술로 자리매김하는 국가들: 물류에서 조립까지

 일부 국가는 지정학적 위치와 기술 인프라를 바탕으로 유럽의 중간 생산 및 조립 허브로 전략적으로 부상할 수 있다. 조선 공학, 선박 제작, 고전압 케이블 생산 및 대형 조립 역량과 같은 분야에서 빠르게 발전하는 지역들은 유럽 기업들에게 중국을 대체할 수 있는 실질적인 파트너로 간주되고 있다.

 이 맥락에서, 튀르키예는 공학 역량과 지역적 접근성 측면에서 주목할 만한 국가 중 하나다. 마르마라 및 에게 해 인근조선소들은 에너지 인프라 제조에 점점 더 전문화되고 있으며, 유럽 시장과의 지리적 근접성은 튀르키예를 물류 및 조립 체인의 보완적 파트너로 만들고 있다. 또한 EU의 기술 기준과의 조화는 튀르키예를 “Made in Europe” 프레임워크내 전략적 생산 교량으로 자리잡게 하고 있다.

 이러한 국가들은 단순한 생산지가 아니라 유지보수, 조립, 통합 과정에도 관여함으로써 유럽의 외부 의존도를 낮출 수있다. 이러한 자리매김은 단지 경제적 기회가 아니라, 새로운 에너지 외교 질서에서 영향력을 얻을 수 있는 기회이다.

 결론: 재생 가능하지만 주권적인가?

 유럽의 녹색 전환에서 해상 풍력은 중요한 축이지만, 이 기반은 여전히 외부 의존적이다. 에너지 공급의 다양화와 화석연료 탈피는 중요하지만, 기술, 장비, 원재료 측면에서 새로운 단일국 의존이 발생한다면, 바뀌는 것은 에너지원이 아니라 의존의 방식일 뿐이다.

 따라서 재생 가능 에너지는 단지 환경 문제가 아니라, 주권, 기술, 안보의 문제로도 다뤄져야 한다.

 SAVYNOR 논평

 풍력 에너지 전환의 이러한 취약성은 에너지 외교의 경계를 재정의하고 있다. 유럽이 직면한 공급망의 딜레마는 단순한 무역과 정책의 관계를 넘어서서, 생산 주권, 전략적 파트너십, 지정학적 균형과 같은 다층적 이슈를 동반하고 있다.

이러한 맥락에서, 에너지 생산 국가들은 에너지뿐 아니라 기술, 조립, 물류에서도 자신을 전략적으로 재배치해야 한다. 새로운 경쟁은 단순한 메가와트 용량이 아니라, 그 에너지를 누구에게서, 어떻게, 어떤 조건으로 확보하느냐로 결정될것이다.

---

Возобновляемая, но уязвимая? Ветер Европы под контролем Китая

Цели Европы в области оффшорной ветроэнергетики продолжают расти, но цепочки поставок все больше зависят от Китая. В таких условиях насколько может быть «суверенным» энергетический переход?

 Чистая энергия — а насколько чиста цепочка поставок?

 Европейский союз намерен увеличить установленную мощность оффшорной ветроэнергетики вчетверо к 2030 году. Эта амбициозная цель демонстрирует решимость ЕС, но одновременно обнажает геополитические риски. В таких ключевых звеньях, как башни турбин, редкоземельные элементы, подводные кабели и монтажные узлы, доминируют китайские производители. Это угрожает энергетическому суверенитету Европы и превращает возобновляемую энергетику в стратегическую повестку.

 Оффшорная ветроэнергетика: между планами и реальностью

 Оффшорные ветряки занимают центральное место в стратегии ЕС по достижению углеродной нейтральности к 2050 году. Однако несмотря на цели в 300 ГВт к 2030 году, нынешние темпы установки отстают от графика. Инвестиции растут, но узкие места в цепочке поставок и структурная зависимость мешают устойчивому развитию сектора. ЕС ускоряет темпы перехода, но может недооценить риски скрытой зависимости.

 Подъём Китая: невидимый контроль над поставками

 Китай укрепляет свои позиции в производстве компонентов для ветроэнергетики. Более 60% таких ключевых элементов, как лопасти, башни и генераторы, поступают из Китая. Более 80% редкоземельных металлов (неодим, празеодим, диспрозий) — также китайского происхождения. Пока европейские игроки вроде Siemens Gamesa и Vestas сталкиваются с ценовым давлением и дефицитом, китайские компании усиливают вертикальную интеграцию, пользуются господдержкой и наращивают научно-технический потенциал.

 Геополитические риски: от независимости к технологической зависимости

Переход к зелёной энергии позволил Европе диверсифицировать источники, но привёл к новой форме зависимости — технологической. Уход от ископаемого топлива из России сменился зависимостью от китайских «зелёных» технологий.

 ЕС стоит перед выбором: либо усилить конкуренцию с Китаем, либо интегрировать китайских производителей в систему, минимизируя риски. Возможные санкции, ограничения экспорта или кризисы поставок могут серьёзно повлиять на климатическую политику Европы.

 Цепочка поставок: поиск альтернатив

ЕС активизирует инициативу «Произведено в Европе» и использует инструменты вроде механизма углеродной корректировки (CBAM), чтобы сократить внешнюю зависимость. Однако высокие затраты и необходимость системной трансформации ограничивают краткосрочную эффективность этих мер.

 На фоне роста напряжённости между Европой и Китаем, некоторые сопредельные страны начинают восприниматься как альтернативные производственные и сборочные площадки. Их потенциал заключается не только в географии, но и в компетенциях в таких областях, как кабельная промышленность, морская инфраструктура и тяжелый монтаж.

 Технологически выстраивающиеся игроки: от логистики к сборке

 Ряд стран, обладая выгодным географическим положением и развитой инженерной базой, может стать стратегическими хабами для европейской сборки и полуфабрикатов. Сферы судостроения, морской инженерии, производства высоковольтных кабелей и тяжёлой сборки выделяют регионы, способные занять место альтернативы Китаю в глазах европейских компаний.

 В этом контексте Турция становится заметным кандидатом — благодаря инженерному потенциалу и близости к рынку ЕС. Судостроительные мощности в регионах Мраморного и Эгейского морей всё чаще специализируются на энергетической инфраструктуре. Географическая близость делает Турцию привлекательным партнёром в логистике и сборке. Кроме того, гармонизация с европейскими стандартами усиливает её роль как стратегического производственного моста в рамках инициативы «Сделано в Европе».

 Такие страны могут не только производить, но и участвовать в обслуживании, сборке и интеграции систем — снижая внешнюю зависимость Европы. Это не просто экономическая возможность, а шанс занять место в новой архитектуре энергетической дипломатии.

 Вывод: возобновляемая, но суверенная?

 Оффшорная ветроэнергетика — важный элемент перехода ЕС, но он основан на внешней зависимости. Диверсификация энергии и отказ от ископаемого топлива важны, но если меняется только источник, а не структура зависимости — суть остаётся прежней.

Следовательно, возобновляемая энергия — это не только экология. Это вопрос суверенитета, технологий и безопасности.

 Комментарий SAVYNOR

 Уязвимость ветроэнергетического перехода меняет ландшафт энергетической дипломатии. Дилемма цепочек поставок затрагивает не только торговлю и политику, но и суверенитет производства, стратегические альянсы и геополитическое равновесие.

 В этом контексте странам-производителям следует переосмыслить себя не только как энергетических, но и как технологических, логистических и сборочных игроков. Новая конкуренция будет определяться не мегаваттами, а тем, откуда, как и на каких условиях поступает энергия.