Silent Threat in Europe’s Offshore Wind: Energy Sovereignty under the Shadow of Chinese Technology

Europe has caught the wind of energy transition behind its sails. Yet that wind no longer blows entirely from Europe itself. Each turbine rising across its seas ties the continent a little closer to the industrial currents of China.

Today, Europe’s offshore wind capacity stands at 31 gigawatts, with a target of 150 gigawatts by 2030. However, at least sixty percent of this goal depends on Chinese-made turbine components. At the heart of each turbine, the magnets that make it spin -neodymium, dysprosium and praseodymium - originate from Chinese soil. While Europe produces “green” energy, its supply chain still glows in red.

This picture dims the romanticism of the energy transition. The issue is no longer merely carbon reduction but rather who defines energy sovereignty. Europe may generate its own wind, yet the rhythm of its turbines beats to another economy.

Supply Chain Sovereignty: The New Domain of Energy Diplomacy

According to the European Commission’s 2025 Offshore Wind Supply Chain Resilience Report, China’s share in global turbine manufacturing exceeds sixty percent, while Europe’s has fallen below twenty-five percent. Beyond the turbines themselves, Chinese manufacturers hold a cost advantage of thirty to forty-five percent in cabling, transformer platforms, tower steel and subsea infrastructure modules.

This gap has evolved from an economic difference into a diplomatic advantage. In the era of energy diplomacy, independence no longer means resource diversity but control over the technological chain. Europe may steer the wind, yet the storm originates in China’s ecosystem. With every rotation, the industrial heart of Europe shifts further outward.

 Geopolitical

Axis: Who Depends on Whom in Energy Technology

 China today is not only a producer but the architect of transformation. In 2024, China commissioned sixteen gigawatts of offshore capacity—twice Europe’s annual addition. This scale grants Beijing a decisive cost advantage: one megawatt-hour of wind power costs about forty-eight dollars in China compared with seventy to ninety in Europe. As fossil dependence declines, technological dependence deepens.

This is the new invisible fault line of our era. In energy, it is no longer production but the means of production that determine power. Energy security is now measured not by resources but by the resilience of supply chains.

 China’s 2025 Rare Earth Export Regulation increased turbine costs in Europe by twelve percent and delayed deliveries by up to nine months. A single decree altered the calendar of dozens of wind farms. Thus, energy security has given way to technology security. Offshore cables, generators and subsea structures have all become nodes in a new geopolitical network.

 The implications extend far beyond Europe. The Asia-Pacific, the Middle East, Africa and Latin America are all caught in the same current. Asia consolidates its production chain; the Middle East builds its post-hydrocarbon era on Chinese technology; twelve of Africa’s fourteen offshore projects use Chinese components; and Latin America imports decarbonization itself—green, yet dependent. Energy transition has ceased to be an environmental policy and has become a map of geoeconomic alignment.

 Within this multilayered landscape, Eurasia quietly rises toward the center. Turkey’s geographic reach, shipyard capacity and marine engineering expertise position it not merely as an energy corridor but as a stabilizing force within the production chain. As Europe accelerates its “de-risking” strategy, Turkey’s proximity and cost balance could establish it as a third pole. The true opportunity lies not in generating energy but in building it.

In the new age of energy diplomacy, power resides not in reserves but in silent technological dominance. The question is no longer who produces the energy but who designs the infrastructure. As China’s industrial web encircles the world, Europe experiences the unease of winds it cannot fully command. Asia rises, the Middle East recalibrates, Africa waits, Latin America imports, and at the center Eurasia observes—patient, poised to restore balance.

 SAVYNOR Commentary

 Offshore energy is no longer a new field of production; it has become a testing ground for global power architecture. The direction of energy diplomacy is no longer read through reserves but through the networks of infrastructure that sustain them. Europe strives to manage the transition, while China defines its structure. This divergence is not merely economic but reflects an expanding sphere of geopolitical influence. True sovereignty lies not in owning energy resources but in controlling the infrastructure through which they move.

---

Avrupa’nın Offshore Rüzgârında Sessiz Tehdit: Çin Teknolojisinin Gölgesinde Enerji Egemenliği

Avrupa, enerji dönüşümünün rüzgârını arkasına aldı. Fakat o rüzgârın yönü, sanıldığı kadar Avrupa’dan esmiyor. Denizlerde yükselen her türbin, kıtayı biraz daha Çin’in endüstriyel rüzgârına bağlıyor.

Bugün Avrupa’nın denizüstü rüzgâr kapasitesi 31 GW. 2030 hedefi 150 GW. Ancak bu hedefin en az %60’ı Çin menşeli türbin bileşenlerine dayanıyor. Her türbinin kalbinde dönen mıknatıslar - neodimyum, disprosyum, praseodim - Çin topraklarından geliyor. Avrupa “yeşil” enerjiyi üretirken, tedarik zinciri hâlâ kırmızı renkte parlıyor.

Bu tablo, enerji geçişinin romantizmini gölgeliyor. Artık mesele yalnızca karbon azaltımı değil; enerji egemenliğini kim tanımlıyor sorusu. Avrupa kendi rüzgârını üretirken, türbinlerinin motor sesi başka bir ekonominin ritmine ayarlanmış durumda.

Tedarik Zinciri Egemenliği: Yeni Enerji Diplomasisinin Alanı

 Avrupa Komisyonu’nun 2025 Offshore Wind Supply Chain Resilience Report verileri, bu gerçeği sayılara döküyor: Çin’in küresel rüzgâr türbini üretimindeki payı %60’ı aşarken, Avrupa’nın payı %25’in altına geriledi. Sadece türbinler değil; kablolama, trafo platformları, kule çeliği, denizaltı altyapı modülleri gibi bileşenlerde de Çinli üreticilerin maliyet avantajı %30–45 düzeyinde.

 Bu fark, sadece ticari değil, diplomatik bir üstünlüğe dönüşüyor. Çünkü enerji diplomasisi çağında“bağımsızlık” artık kaynak çeşitliliği değil; üretim zincirinin kontrolü anlamına geliyor.

Avrupa, rüzgârı yönetiyor ama kasırgayı çıkaran ekosistem Çin’in elinde. Her tribün dönerken, Avrupa’nın endüstriyel kalbi yavaş yavaş dışa doğru kayıyor.

Jeopolitik Eksen: Enerji Teknolojisinde Kim Kime Bağımlı?

 Çin bugün sadece üretici değil, dönüşümün altyapı mimarı. 2024’te Çin’de devreye alınan offshore kapasitesi 16 GW — Avrupa’nın yıllık artışının iki katı. Bu ölçek, Çin’e benzersiz bir maliyet avantajı sağlıyor: bir megawatt-saat rüzgâr elektriği Çin’de ortalama 48 dolar, Avrupa’da 70–90 dolar. Bu fark, Avrupa’nın “yeşil egemenlik” hayalini bir stratejik açmaza dönüştürüyor. Fosil bağımlılığı azaldıkça, teknoloji bağımlılığı derinleşiyor.

 Bu, yeni dönemin görünmez fay hattı: enerjide üretim değil, üretim araçları kontrol ediliyor. Enerji güvenliği artık kaynakla değil, ekipman zinciriyle ölçülüyor.

Çin’in 2025’te yürürlüğe koyduğu Rare Earth Export Regulation kararı, Avrupa’da türbin maliyetlerini %12 artırdı, teslimatları 9 aya kadar geciktirdi. Bir kararname, onlarca santralin takvimini değiştirdi. Böylece enerji güvenliği, yerini teknoloji güvenliği kavramına bıraktı. Offshore kablolar, jeneratörler, denizaltı altyapıları; hepsi yeni bir jeopolitik risk ağının parçası. Bu tablo yalnızca Avrupa’nın sorunu değil. Asya-Pasifik, Orta Doğu, Afrika ve Latin Amerika da aynı rüzgârın içinde.

Asya, üretim zincirini merkezileştirirken, Orta Doğu hidrokarbon sonrası dönemi Çin teknolojisiyle inşa ediyor. Afrika’da 14 offshore projenin 12’si Çin bileşenleriyle ilerliyor. Latin Amerika karbonsuzlaşmayı ithal ediyor; yeşil ama bağımlı. Enerji geçişi artık bir çevre politikası değil, jeoekonomik bir yönelim haritası.

Bu çok katmanlı yapıda Avrasya, ilginç biçimde, merkeze doğru yükseliyor. Türkiye’nin coğrafi erişimi, tersane altyapısı ve deniz mühendisliği kapasitesi, onu yalnızca enerji koridoru değil, üretim zinciri dengeleyicisi yapabilir. Avrupa’nın “de-risking” politikası, Çin dışı üretim merkezleri arayışını hızlandırırken Türkiye, lojistik yakınlık ve maliyet dengesiyle üçüncü bir kutup haline gelebilir.

Gerçek fırsat, enerji üretiminde değil, enerjinin inşasında.

 Enerji diplomasisinin yeni çağında güç artık rezervlerde değil; sessiz teknolojik hâkimiyette yatıyor. Kimin enerjiyi ürettiği değil, kimin altyapıyı tasarladığı belirleyici hale geliyor.

Çin’in üretim ağı görünmez bir ağ gibi dünyayı sararken, Avrupa kendi rüzgârını yönlendirememenin huzursuzluğunu yaşıyor. Asya yükseliyor, Orta Doğu yeniden biçimleniyor, Afrika bekliyor, Latin Amerika ithal ediyor. Ve tam ortasında Avrasya sessizce izliyor, denge kurmanın vaktini bekliyor.

SAVYNOR Yorumu

Offshore enerji, artık yeni bir üretim alanı değil; küresel güç mimarisinin test sahasıdır. Enerji diplomasisinin yönü, artık rezervlerden değil, altyapı zincirlerinden okunuyor.

 Avrupa, dönüşüm sürecini yönetmeye çalışıyor; Çin ise dönüşümün altyapısını tanımlıyor. Bu fark, yalnızca ekonomik değil, jeopolitik etki kapasitesi anlamına geliyor.

 Gerçek egemenlik, artık yalnızca enerji kaynağına sahip olmaktan değil, o kaynağın dolaştığı altyapıyı kontrol etmekten geçiyor.

---

La menace silencieuse de l’éolien offshore européen: la souveraineté énergétique à l’ombre de la technologie chinoise

L’Europe a pris le vent de la transition énergétique dans ses voiles. Pourtant, ce vent ne souffle plus entièrement d’elle-même. Chaque turbine qui s’élève sur ses mers lie un peu plus le continent aux courants industriels de la Chine.

Aujourd’hui, la capacité éolienne offshore de l’Europe atteint trente-et-un gigawatts, avec un objectif de cent-cinquante d’ici 2030. Cependant, au moins soixante pour cent de cette ambition dépend de composants de turbines fabriqués en Chine. Au cœur de chaque turbine, les aimants — néodyme, dysprosium et praséodyme — proviennent du sol chinois. L’Europe produit une énergie dite « verte », mais sa chaîne d’approvisionnement demeure teintée de rouge. 

Cette réalité ternit le romantisme de la transition énergétique. La question n’est plus seulement celle de la réduction du carbone, mais de savoir qui définit la souveraineté énergétique. L’Europe fait tourner ses turbines, mais leur rythme bat au tempo d’une autre économie. 

La souveraineté de la chaîne d’approvisionnement: le nouveau domaine de la diplomatie énergétique

Selon le rapport 2025 de la Commission européenne sur la résilience de la chaîne d’approvisionnement de l’éolien offshore, la Chine détient plus de soixante pour cent de la production mondiale de turbines, tandis que la part de l’Europe est tombée sous les vingt-cinq pour cent. Dans les câbles, les plates-formes de transformateurs, l’acier des tours et les modules d’infrastructure sous-marine, les fabricants chinois conservent un avantage de coût compris entre trente et quarante-cinq pour cent.

 Cet écart s’est transformé en avantage diplomatique. Dans l’ère actuelle, l’indépendance ne se mesure plus à la diversité des ressources, mais au contrôle de la chaîne technologique. L’Europe dirige le vent, mais la tempête naît du système industriel chinois. À chaque rotation, le cœur industriel de l’Europe se déplace un peu plus vers l’extérieur.

 Axe géopolitique : de qui dépend-on dans la technologie énergétique

 La Chine n’est plus seulement un producteur, mais l’architecte de la transformation. En 2024, seize gigawatts de capacité offshore ont été mis en service en Chine, soit le double du volume annuel européen. Ce niveau d’échelle confère à Pékin un avantage décisif : un mégawatt-heure d’électricité éolienne coûte environ quarante-huit dollars en Chine contre soixante-dix à quatre-vingt-dix en Europe. À mesure que la dépendance aux fossiles diminue, la dépendance technologique s’approfondit.

La sécurité énergétique se mesure désormais par la solidité des chaînes d’approvisionnement. Le règlement chinois de 2025 sur l’exportation des terres rares a augmenté les coûts européens de douze pour cent et retardé les livraisons de plusieurs mois. Les câbles, générateurs et structures sous-marines deviennent les nouveaux points névralgiques d’un réseau géopolitique invisible.

Au-delà de l’Europe, l’Asie-Pacifique, le Moyen-Orient, l’Afrique et l’Amérique latine évoluent dans le même courant. L’Asie consolide sa production, le Moyen-Orient construit l’après-hydrocarbures avec la technologie chinoise, l’Afrique dépend des composants chinois, et l’Amérique latine importe la décarbonation. La transition énergétique n’est plus une politique environnementale, mais une carte d’alignement géo-économique. 

Dans ce paysage à plusieurs niveaux, l’Eurasie s’affirme comme un centre d’équilibre. La position géographique, les chantiers navals et les compétences maritimes de la Turquie en font non seulement un corridor énergétique mais un stabilisateur des chaînes de production. À mesure que l’Europe diversifie ses risques, la Turquie peut devenir un troisième pôle, où la véritable opportunité réside non dans la production d’énergie, mais dans sa construction.

Commentaire SAVYNOR

L’énergie offshore n’est plus un simple domaine de production ; elle est devenue un terrain d’expérimentation de l’architecture du pouvoir mondial. La direction de la diplomatie énergétique se lit désormais à travers les infrastructures qui la soutiennent. L’Europe tente de gérer la transition ; la Chine en définit la structure. Cette divergence dépasse l’économie et illustre une nouvelle capacité d’influence géopolitique. La véritable souveraineté ne réside plus dans la possession des ressources, mais dans le contrôle des infrastructures par lesquelles elles circulent.

---

유럽 해상풍력의 조용한 위협: 중국 기술의 그늘 아래 놓인 에너지 주권

유럽은 에너지 전환의 바람을 등에 업었다. 그러나 그 바람은 더 이상 완전히 유럽에서 불어오지 않는다. 바다 위에 세워진 각 터빈은 대륙을 조금 더 중국의 산업적 흐름에 묶어 놓는다.

 현재 유럽의 해상풍력 발전 용량은 31기가와트이며, 2030년까지 150기가와트를 목표로 하고 있다. 하지만 그 목표의60퍼센트 이상이 중국산 터빈 부품에 의존하고 있다. 각 터빈의 핵심인 네오디뮴, 디스프로슘, 프라세오디뮴 자석은 중국에서 온다. 유럽은 ‘녹색’ 에너지를 생산하지만, 공급망은 여전히 붉은색으로 빛난다.

 이 상황은 에너지 전환의 이상주의적 낭만을 흐리게 한다. 이제 문제는 단순한 탄소 감축이 아니라 누가 에너지 주권을정의하느냐이다. 유럽은 스스로의 바람을 일으키지만, 그 리듬은 다른 경제의 속도에 맞춰져 있다.

 공급망 주권: 새로운 에너지 외교의 영역 

유럽연합 집행위원회의 2025년 해상풍력 공급망 회복력 보고서에 따르면, 중국의 전 세계 터빈 제조 점유율은 60퍼센트를 넘어섰고 유럽은 25퍼센트 이하로 떨어졌다. 케이블, 변전소 플랫폼, 타워 강철, 해저 인프라 모듈에서도 중국 기업은 30~45퍼센트의 비용 우위를 점하고 있다.

이 격차는 단순한 경제적 차이를 넘어 외교적 우위로 전환되고 있다. 에너지 외교의 시대에 독립은 자원의 다양성이 아니라 기술 사슬의 통제 능력을 의미한다. 유럽은 바람을 다루지만 폭풍을 일으키는 생태계는 중국의 손에 있다. 터빈이한 바퀴 돌 때마다 유럽의 산업 심장은 조금 더 바깥으로 이동한다. 

지정학적 축: 에너지 기술에서 누가 누구에게 의존하는가

 중국은 이제 단순한 생산자가 아니라 전환의 설계자이다. 2024년 중국은 16기가와트의 해상풍력 용량을 새로 가동했으며 이는 유럽의 연간 증가량의 두 배이다. 이러한 규모의 경제는 중국에 뚜렷한 비용 경쟁력을 부여한다. 중국의 1메가와트시 풍력 전력 단가는 48달러, 유럽은 70~90달러 수준이다. 화석연료 의존이 줄어들수록 기술 의존은 깊어진다.

 이것이 새로운 시대의 보이지 않는 단층선이다. 에너지 분야에서 이제 힘을 결정하는 것은 생산이 아니라 생산수단이다. 에너지 안보는 자원이 아니라 공급망의 회복력으로 측정된다.

2025년 중국의 희토류 수출 규제 시행은 유럽의 터빈 비용을 12퍼센트 상승시켰고, 납기를 최대 9개월까지 지연시켰다. 하나의 행정 결정이 수십 개 발전소의 일정을 바꾸었다. 이렇게 에너지 안보는 기술 안보로 대체되었다. 해저 케이블, 발전기, 인프라는 새로운 지정학적 위험망의 일부가 되었다.

 이 현상은 유럽만의 문제가 아니다. 아시아-태평양, 중동, 아프리카, 남미 모두 같은 바람 속에 있다. 아시아는 생산망을집중화하고, 중동은 탈탄소 시대를 중국 기술로 구축한다. 아프리카의 14개 해상풍력 프로젝트 중 12개가 중국 부품에의존한다. 라틴아메리카는 탈탄소화를 수입한다. 에너지 전환은 더 이상 환경정책이 아니라 지정경제적 재편의 지도다.

 이 다층적 구도 속에서 유라시아는 조용히 중심으로 떠오르고 있다. 터키의 지리적 접근성과 조선소 역량, 해양공학 기술은 그것을 단순한 에너지 회랑이 아니라 생산망의 균형자 위치로 끌어올린다. 유럽의 위험 완화 전략이 가속화되면서 터키는 지리적 근접성과 비용 균형으로 제3의 축이 될 수 있다. 진정한 기회는 에너지를 생산하는 데 있지 않고, 에너지를 건설하는 데 있다.

SAVYNOR 논평

 해상풍력은 더 이상 단순한 에너지 생산 분야가 아니라 세계 권력 구조를 시험하는 무대가 되었다. 에너지 외교의 방향은 이제 자원보다 그것을 지탱하는 인프라 네트워크를 통해 읽힌다. 유럽은 전환을 관리하려 하고, 중국은 그 구조를 정의한다. 이 차이는 경제를 넘어 지정학적 영향력의 확장을 의미한다. 진정한 주권은 에너지를 소유하는 것이 아니라, 그에너지가 흐르는 인프라를 지배하는 데 있다.

---

Тихая угроза европейской оффшорной ветроэнергетике: энергетический суверенитет под тенью китайских технологий

Европа поймала ветер энергетического перехода. Однако этот ветер уже не дует полностью из самой Европы. Каждая турбина, воздвигаемая в морях, всё крепче связывает континент с промышленными потоками Китая.

Сегодня оффшорные мощности Европы составляют тридцать один гигаватт, а к 2030 году планируется достичь ста пятидесяти. Но не менее шестидесяти процентов этой цели зависит от китайских компонентов. В сердце каждой турбины вращаются магниты из неодима, диспрозия и празеодима, добытые в Китае. Европа производит «зелёную» энергию, но её цепочка поставок всё ещё окрашена в красный цвет.

 Этот факт разрушает романтизм энергетического перехода. Речь идёт уже не просто о сокращении выбросов углерода, а о том, кто определяет энергетический суверенитет. Европа вырабатывает собственный ветер, но ритм её турбин задаётся другой экономикой.

 Суверенитет цепочек поставок: новое поле энергетической дипломатии

 Согласно докладу Европейской комиссии 2025 года о стойкости цепочек поставок оффшорной ветроэнергетики, доля Китая в мировом производстве турбин превышает шестьдесят процентов, а доля Европы упала ниже двадцати пяти. В кабельных системах, трансформаторных платформах, стальных башнях и подводных модулях китайские производители имеют ценовое преимущество от тридцати до сорока пяти процентов.

 Это различие превращается из экономического в дипломатическое. В эпоху энергетической дипломатии независимость означает уже не разнообразие ресурсов, а контроль над технологической цепочкой. Европа управляет ветром, но шторм рождается в китайской экосистеме. С каждым оборотом турбин промышленное сердце Европы смещается наружу.

 Геополитическая ось: кто от кого зависит в энергетических технологиях

 Сегодня Китай — не просто производитель, а архитектор энергетических преобразований. В 2024 году страна ввела в строй шестнадцать гигаватт оффшорных мощностей — вдвое больше, чем Европа за тот же период. Этот масштаб обеспечивает Китаю решающее ценовое преимущество: один мегаватт-час ветровой энергии стоит около сорока восьми долларов, тогда как в Европе — от семидесяти до девяноста. По мере снижения зависимости от ископаемого топлива растёт зависимость технологическая.

Это новая невидимая линия разлома эпохи. Энергетическая безопасность теперь определяется не запасами ресурсов, а устойчивостью цепочек поставок.

 Принятый Китаем в 2025 году регламент по экспорту редкоземельных металлов увеличил стоимость турбин в Европе на двенадцать процентов и задержал поставки на срок до девяти месяцев. Одно постановление изменило календарь десятков проектов. Так энергетическая безопасность уступила место технологической. Морские кабели, генераторы и подводные конструкции превратились в узлы новой геополитической сети.

Проблема выходит далеко за пределы Европы. Азиатско-Тихоокеанский регион, Ближний Восток, Африка и Латинская Америка движутся в том же потоке. Азия концентрирует производство, Ближний Восток строит постуглеводородную эпоху на китайских технологиях, двенадцать из четырнадцати африканских проектов используют китайские компоненты, а Латинская Америка импортирует саму декарбонизацию — зелёную, но зависимую. Энергетический переход перестал быть экологической политикой и превратился в карту геоэкономического перераспределения.

 В этой многослойной структуре Евразия постепенно выходит на авансцену. Географическое положение Турции, мощные судостроительные верфи и компетенции в морской инженерии делают её не просто энергетическим коридором, а балансиром производственных цепочек. По мере того как Европа ускоряет политику «снижения рисков», Турция благодаря своей близости и экономической эффективности может стать третьим полюсом. Истинная возможность заключается не в производстве энергии, а в её создании.

 В новую эпоху энергетической дипломатии власть определяется не запасами, а технологическим превосходством. Вопрос стоит уже не в том, кто производит энергию, а в том, кто проектирует инфраструктуру. Когда промышленная сеть Китая окутывает мир, Европа ощущает беспокойство ветра, который больше не подчиняется её воле. Азия поднимается, Ближний Восток перестраивается, Африка ожидает, Латинская Америка импортирует, а в центре Евразия наблюдает — спокойно, готовясь восстановить баланс.

 Комментарий SAVYNOR

 Оффшорная энергетика больше не является просто новой сферой производства; это испытательный полигон мировой архитектуры силы. Направление энергетической дипломатии теперь читается не через запасы, а через инфраструктурные сети, которые их обеспечивают. Европа стремится управлять переходом, в то время как Китай определяет его структуру. Это различие выходит за рамки экономики и отражает растущую геополитическую мощь. Истинный суверенитет заключается не в обладании энергоресурсами, а в контроле над инфраструктурой, по которой они движутся.