Turkey–US Nuclear Cooperation: A Silent Revolution in Energy Security?

Turkey and the United States have signed a memorandum of understanding (MoU) on civilian nuclear cooperation. The agreement envisions joint work on both large-scale nuclear power plants and small modular reactors (SMRs). At first glance, this step may appear as a technical energy partnership, yet it carries far broader geopolitical and strategic implications.

For Turkey, the MoU represents far more than a move to reinforce energy security and reduce fossil fuel dependence. Ankara aims to break the one-dimensional dependency created by the Akkuyu project with Russia and to establish a more balanced structure by integrating Western technology into its system. In this context, rapprochement with the United States is not only about diversifying energy supply but also about expanding room for maneuver in a multipolar world.

On a global scale, the agreement harbors the potential for a quiet but notable rupture. From Russia’s perspective, Turkey’s cooperation with the US in the nuclear field is a signal that its long-standing influence through energy is being limited. For nuclear technology exporters such as China and South Korea, Turkey’s choice may trigger sharper competition. For the United States, the MoU is not only an energy diplomacy initiative but also an attempt to re-anchor Turkey within its strategic orbit. Thus, nuclear technology is positioned as a geopolitical asset rather than solely an energy source.

This agreement entails opportunities but also risks for Turkey. The high cost of nuclear projects, long-term financial burdens, and the pressures of international oversight may test Ankara’s flexibility. Moreover, in an era where renewables are gaining rapid ground, the economic sustainability of nuclear investments remains contested.

Nevertheless, the MoU also offers important technical advantages. As of 2025, Turkey’s installed electricity capacity stands at approximately 110 GW, with nuclear energy yet to play an active role. The commissioning of the Akkuyu plant will change this picture. The focus on SMR technology in the US agreement opens the door to new-generation reactors that are less costly, faster to build, and more flexible in capacity. While traditional nuclear reactors generally require investments of $6–10 billion, SMR projects can be implemented incrementally with lower upfront capital. Electricity demand projections foresee an annual growth of 3–4% after 2030, making nuclear not only attractive for energy security but also for reducing carbon emissions and diversifying the energy mix.

According to SAVYNOR’s assessment, if Turkey manages this process effectively, applies its strategic moves decisively, and keeps risks under control, the MoU will mark not only a new level of diversity in the energy portfolio but also a turning point that consolidates Ankara’s role as a game-setter in global energy diplomacy. This approach has the potential to position Turkey as a more influential actor not only in energy security but also at the geopolitical center of the multipolar system.

For now, the Turkey–US nuclear cooperation remains a memorandum. Yet if managed successfully, it may one day be remembered as a turning point in global energy balances and the grand chessboard of geopolitics.

---

Türkiye–ABD Nükleer Mutabakatı: Enerji Güvenliğinde Sessiz Devrim mi?

Türkiye ile Amerika Birleşik Devletleri arasında sivil nükleer işbirliği mutabakatı imzalandı. Anlaşma, hem büyük ölçekli nükleer santraller hem de küçük modüler reaktörler (SMR) üzerinde ortak çalışmalar yapılmasını öngörüyor. İlk bakışta teknik bir enerji işbirliği olarak görülebilecek bu adım, aslında çok daha geniş jeopolitik ve stratejik boyutlar taşıyor.

Türkiye açısından bu mutabakat, enerji güvenliğini pekiştirme ve fosil yakıt bağımlılığını azaltma hamlesinden çok daha fazlasıdır. Ankara, Rusya ile yürütülen Akkuyu projesinin yarattığı tek yönlü bağımlılığı kırmak, Batı teknolojisini sisteme entegre ederek dengeleyici bir yapı kurmak istiyor. Bu bağlamda ABD ile yakınlaşma, yalnızca enerji arzını çeşitlendirmek değil, aynı zamanda çok kutuplu sistemde manevra alanını genişletme girişimidir.

Küresel ölçekte ise bu adım, sessiz ama dikkat çekici bir kırılma potansiyeli barındırıyor. Rusya açısından, Türkiye’nin ABD ile nükleer alanda işbirliği, uzun süredir enerji üzerinden kurduğu nüfuzun sınırlandığına dair bir işarettir. Çin ve Güney Kore gibi nükleer teknoloji ihracatçıları, Türkiye’nin tercihiyle daha sert bir rekabetin içine çekilebilir. ABD içinse bu mutabakat, yalnızca enerji diplomasisi değil, aynı zamanda Türkiye’yi kendi stratejik yörüngesine yeniden dahil etme çabasıdır. Böylece nükleer teknoloji, enerji kaynağı olmanın ötesine geçerek bir jeopolitik koz haline gelmektedir.

Bu mutabakat, Türkiye açısından fırsatlar kadar riskler de barındırmaktadır. Nükleer projelerin yüksek maliyeti, uzun vadeli finansal yükler ve uluslararası denetim baskıları, Ankara’nın esnekliğini sınayabilir. Ayrıca, enerji piyasalarında yenilenebilir kaynakların hızla güç kazandığı bir dönemde nükleer yatırımların ekonomik sürdürülebilirliği tartışma konusu olmaya devam edecektir.

Bununla birlikte, mutabakatın teknik açıdan sunduğu önemli avantajlar da göz ardı edilmemelidir. Türkiye’nin mevcut elektrik kurulu gücü 2025 itibarıyla yaklaşık 110 GW seviyesindedir ve bunun içinde nükleer enerji henüz aktif rol oynamamaktadır. Akkuyu NGS’nin devreye girmesiyle tablo değişecektir. ABD ile yapılan mutabakatın özellikle küçük modüler reaktörlere (SMR) odaklanması, daha düşük maliyetli, daha hızlı inşa edilebilen ve esnek kapasite sağlayan yeni nesil teknolojilere kapı açmaktadır. Geleneksel büyük nükleer reaktörlerin yatırım maliyetleri genellikle 6–10 milyar USD seviyesinde iken, SMR projeleri daha düşük ölçekli yatırımlarla adım adım hayata geçirilebilir. Elektrik talep projeksiyonları, 2030 sonrasında Türkiye’nin yıllık tüketiminde %3–4 arası artış öngörmektedir. Bu da nükleer enerjiyi yalnızca arz güvenliği için değil, aynı zamanda karbon emisyonlarını azaltma ve enerji sepetini çeşitlendirme açısından da cazip hale getirmektedir.

SAVYNOR’un değerlendirmesine göre, Türkiye bu süreci doğru yönetip stratejik hamlelerini kararlılıkla uygulayabilir ve riskleri kontrol altında tutabilirse, bu mutabakat yalnızca enerji portföyünde yeni bir çeşitlilik değil, aynı zamanda Ankara’nın küresel enerji diplomasisinde oyun kurucu rolünü pekiştiren bir dönüm noktası olacaktır. Bu yaklaşım, Türkiye’yi sadece enerji güvenliğinde değil, çok kutuplu sistemin jeopolitik merkezinde daha belirleyici bir aktör konumuna taşıma potansiyeli taşımaktadır.

Türkiye–ABD nükleer işbirliği bugün için bir mutabakat metninden ibaret olsa da, doğru yönetildiği takdirde gelecekte küresel enerji dengelerinde ve jeopolitik satranç tahtasında önemli bir dönüm noktası olarak hatırlanabilir.

---

Coopération nucléaire Turquie–États-Unis : Une révolution silencieuse dans la sécurité énergétique ?

La Turquie et les États-Unis ont signé un mémorandum d’entente (MoU) sur la coopération nucléaire civile. L’accord prévoit des travaux conjoints sur des centrales nucléaires de grande envergure ainsi que sur des petits réacteurs modulaires (SMR). À première vue, il pourrait s’agir d’un simple partenariat technique dans le domaine de l’énergie, mais il recèle en réalité des implications géopolitiques et stratégiques beaucoup plus larges.

Pour la Turquie, ce mémorandum ne se limite pas à renforcer la sécurité énergétique et à réduire la dépendance aux combustibles fossiles. Ankara cherche à briser la dépendance unilatérale créée par le projet d’Akkuyu avec la Russie et à établir une structure plus équilibrée en intégrant la technologie occidentale dans son système. Dans ce contexte, le rapprochement avec les États-Unis n’est pas seulement une diversification de l’approvisionnement énergétique mais aussi une tentative d’élargir sa marge de manœuvre dans un monde multipolaire.

À l’échelle mondiale, l’accord porte le potentiel d’une rupture silencieuse mais significative. Du point de vue de la Russie, la coopération nucléaire entre la Turquie et les États-Unis indique que l’influence exercée depuis longtemps par l’énergie est désormais limitée. Pour des exportateurs de technologie nucléaire comme la Chine et la Corée du Sud, le choix turc pourrait accentuer la concurrence. Pour Washington, ce mémorandum représente non seulement un instrument de diplomatie énergétique mais aussi un effort visant à réancrer la Turquie dans son orbite stratégique. Ainsi, la technologie nucléaire se transforme en atout géopolitique, bien au-delà d’une simple source d’énergie.

Cet accord comporte à la fois des opportunités et des risques pour Ankara. Le coût élevé des projets nucléaires, les charges financières à long terme et les contraintes imposées par la surveillance internationale pourraient mettre à l’épreuve sa flexibilité. De plus, alors que les énergies renouvelables progressent rapidement, la viabilité économique du nucléaire reste discutée.

Cependant, le mémorandum offre également des avantages techniques notables. En 2025, la capacité électrique installée de la Turquie est d’environ 110 GW, et le nucléaire n’y joue pas encore un rôle actif. La mise en service d’Akkuyu modifiera ce paysage. L’accent mis sur les SMR ouvre la voie à des réacteurs de nouvelle génération, moins coûteux, plus rapides à construire et plus flexibles en termes de capacité. Alors que les grands réacteurs exigent généralement des investissements de 6 à 10 milliards de dollars, les SMR peuvent être développés progressivement avec un capital initial plus réduit. Les projections de la demande électrique prévoient une croissance annuelle de 3 à 4 % après 2030, ce qui rend le nucléaire attrayant non seulement pour la sécurité énergétique mais aussi pour la réduction des émissions de carbone et la diversification du mix énergétique.

Selon l’évaluation de SAVYNOR, si la Turquie gère ce processus avec efficacité, applique ses choix stratégiques avec détermination et maîtrise les risques, ce mémorandum représentera non seulement une diversification du portefeuille énergétique, mais aussi un tournant consolidant le rôle d’Ankara comme acteur décisif de la diplomatie énergétique mondiale. Cette approche pourrait positionner la Turquie comme un acteur plus influent, non seulement en matière de sécurité énergétique mais également au centre géopolitique du système multipolaire.

Pour l’instant, la coopération nucléaire Turquie–États-Unis demeure un mémorandum. Mais, bien menée, elle pourrait un jour être considérée comme un tournant dans l’équilibre énergétique mondial et sur l’échiquier géopolitique.

---

Турция–США: Ядерное соглашение и «тихая революция» в энергетической безопасности?

Турция и Соединённые Штаты подписали меморандум о взаимопонимании (MoU) в области мирного использования атомной энергии. Документ предусматривает совместные проекты как по крупным атомным электростанциям, так и по малым модульным реакторам (SMR). На первый взгляд, это может показаться техническим энергетическим соглашением, однако на самом деле оно имеет куда более широкие геополитические и стратегические последствия.

Для Турции меморандум означает не просто укрепление энергетической безопасности и снижение зависимости от ископаемого топлива. Анкара стремится преодолеть одностороннюю зависимость, сформировавшуюся вокруг проекта «Аккую» с Россией, и выстроить более сбалансированную систему за счёт интеграции западных технологий. В этом контексте сближение с США — это не только диверсификация источников энергии, но и расширение пространства для манёвра в многополярном мире.

На глобальном уровне это соглашение может привести к «тихому, но значительному перелому». Для Москвы сотрудничество Анкары и Вашингтона в ядерной сфере — сигнал того, что её многолетнее энергетическое влияние ограничивается. Для ядерных технологических экспортеров, таких как Китай и Южная Корея, выбор Турции может означать усиление конкуренции. Для США же этот меморандум — не только инструмент энергетической дипломатии, но и попытка вновь закрепить Турцию в своей стратегической орбите. Таким образом, ядерные технологии становятся геополитическим активом, а не только источником энергии.

Для Анкары соглашение несёт как возможности, так и риски. Высокая стоимость атомных проектов, долгосрочные финансовые обязательства и международный контроль могут испытать её гибкость. Кроме того, в эпоху стремительного развития возобновляемых источников экономическая устойчивость атомной энергетики остаётся предметом споров.

Вместе с тем меморандум предоставляет и важные технические преимущества. На 2025 год установленная мощность электроэнергетики Турции составляет около 110 ГВт, при этом атомная энергетика пока не играет активной роли. Ввод в эксплуатацию АЭС «Аккую» изменит эту ситуацию. Особый акцент на технологии SMR открывает путь к новым реакторам, которые менее затратны, быстрее строятся и более гибки по мощности. Если традиционные реакторы требуют вложений на уровне 6–10 млрд долларов, то SMR можно вводить поэтапно с меньшими начальными инвестициями. Прогнозы потребления электроэнергии предполагают рост на 3–4% ежегодно после 2030 года, что делает атомную энергетику привлекательной не только для обеспечения энергетической безопасности, но и для сокращения выбросов углерода и диверсификации энергобаланса.

По оценке SAVYNOR, если Турция сумеет эффективно управлять этим процессом, твёрдо реализовать стратегические шаги и удерживать риски под контролем, меморандум станет не только шагом к диверсификации энергопортфеля, но и поворотным моментом, закрепляющим за Анкарой статус ключевого игрока мировой энергетической дипломатии. Такой подход способен вывести Турцию в число более влиятельных акторов не только в области энергетической безопасности, но и в самом центре геополитической архитектуры многополярного мира.

Сегодня сотрудничество Турции и США в ядерной сфере остаётся лишь меморандумом, однако при успешной реализации оно может войти в историю как поворотный момент в глобальном энергетическом балансе и на геополитической шахматной доске.

---

터키–미국 원자력 협력: 에너지 안보의 조용한 혁명인가?

터키와 미국은 민간 원자력 협력에 관한 양해각서(MoU)를 체결했다. 이 합의는 대규모 원자력 발전소뿐만 아니라 소형 모듈형 원자로(SMR)에 대한 공동 연구를 포함한다. 언뜻 보기에 이는 기술적 에너지 파트너십으로 보일 수 있지만, 훨씬 더 넓은 지정학적·전략적 함의를 담고 있다.

터키에게 이번 합의는 단순히 에너지 안보를 강화하고 화석 연료 의존도를 줄이려는 시도를 넘어선다. 앙카라는 러시아와 진행 중인 아쿠유 프로젝트가 만든 일방적 의존을 깨뜨리고, 서방의 기술을 자국 시스템에 통합하여 보다 균형 잡힌 구조를 구축하려 한다. 이런 맥락에서 미국과의 협력은 단순한 에너지원 다변화가 아니라 다극 체제 속에서 터키의 외교적 기동 공간을 넓히려는 시도라 할 수 있다.

국제적으로 이번 합의는 조용하지만 의미 있는 균열의 가능성을 내포한다. 러시아 입장에서 터키와 미국의 원자력 협력은 오랫동안 에너지를 통해 행사해온 영향력이 제한되고 있다는 신호이다. 중국과 한국 같은 원자력 기술 수출국들은 터키의 선택으로 인해 더 치열한 경쟁에 직면할 수 있다. 미국에게 이 합의는 단순한 에너지 외교가 아니라 터키를 다시 전략적 궤도에 포함시키려는 시도다. 결국 원자력 기술은 단순한 에너지원이 아니라 지정학적 자산으로 자리매김한다.

이번 합의는 터키에게 기회인 동시에 위험도 내포한다. 원자력 프로젝트의 막대한 비용, 장기적 재정 부담, 그리고 국제적 감시 압력은 앙카라의 유연성을 시험할 수 있다. 게다가 재생에너지가 빠르게 성장하는 시대에 원자력 투자의 경제적 지속 가능성은 여전히 논쟁의 대상이다.

그러나 이 합의는 동시에 중요한 기술적 이점도 제공한다. 2025년 기준 터키의 전력 설비 용량은 약 110GW이며, 원자력은 아직 본격적으로 기여하지 못하고 있다. 아쿠유 원전이 가동되면 상황은 달라질 것이다. 특히 이번 합의에서 강조된 소형 모듈형 원자로(SMR)는 비용이 낮고, 건설 속도가 빠르며, 유연한 발전 용량을 제공하는 차세대 기술의 길을 연다. 기존 대형 원자로가 일반적으로 60100억 달러 규모의 투자를 필요로 하는 반면, SMR 프로젝트는 더 적은 초기 자본으로 단계적으로 추진할 수 있다. 전력 수요 전망에 따르면 2030년 이후 연간 34% 성장할 것으로 예상되며, 이는 원자력이 에너지 안보뿐 아니라 탄소 배출 감축과 에너지 믹스 다변화 측면에서도 매력적인 선택이 됨을 의미한다.

SAVYNOR의 평가에 따르면, 터키가 이 과정을 효과적으로 관리하고 전략적 선택을 과감하게 실행하며 위험을 통제한다면, 이번 합의는 단순한 에너지 포트폴리오 다변화를 넘어 앙카라의 글로벌 에너지 외교에서 게임 체인저 역할을 공고히 하는 전환점이 될 것이다. 이러한 접근은 터키를 에너지 안보뿐만 아니라 다극 체제의 지정학적 중심에서 더욱 영향력 있는 행위자로 자리매김하게 할 잠재력을 지닌다.

현재 터키–미국의 원자력 협력은 아직 하나의 양해각서에 불과하다. 그러나 성공적으로 이행된다면, 언젠가 글로벌 에너지 균형과 지정학적 체스판에서 중요한 전환점으로 기억될 수 있다.